Ik ben geen mietje of meisje maar moet wel uitgelegd krijgen wat buitenspel is. Voetbal kan mij niet boeien. Niet zozeer vanwege hooligans en de vervelende voor- en nakauwers op tv, maar het balspel zelf is gewoon te saai voor woorden. Waarom stuurt De recensent juist mij dan naar een voetbalfilm?
In de film Bend it like Beckham spelen twee meiden de hoofdrol die hun balletje hoog houden. Jess praat elke dag tegen David Beckham. Beckham kijkt nietszeggend vanaf zijn muurposter terug. Jess Bahmra’s Hindoestaanse ouders verwachten dat ze de lieve zus speelt voor haar oudere zus die op punt van trouwen staat. Daarom verzwijgt ze dat ze Jules ontmoette en sindsdien op voetbal zit. Dat kan niet lang goed gaan. Gelukkig, want de hide and seek is leuk, maar vooral de onthulling levert veel humoristische scènes op. ‘Who’d want a girl who plays football all day but can’t make chapattis,’ roept haar moeder verwijtend. Ook Jules’ blanke Britse moeder ziet geen nut in voetbal. Ze denkt dat alle vrouwelijke sporters lesbisch zijn. En ja, ze moet uitgelegd krijgen wat buitenspel is.
Eerst scoren, dan integreren
Bend it like Beckham is geen sociaal-realistisch drama over de multiculturele maatschappij. Iets wat Ronald Ockhuysen van de Volkskrant graag had gezien. Niet elke film hoeft de integratie te bevorderen of problemen van allochtonen bloot te leggen. Wat minder nadrukkelijk politiek correct een goal nastreven, kan geen kwaad. Bijvoorbeeld door om elkaar te lachen. Bend it like Beckham (van regisseur Gurinder Chadha is een film die met humor een simpel verhaal vertelt. Een verhaal over een 15-jarige die iets wil dat niet past in het (ouderwetse) plaatje van haar ouders. Een universeel thema, hier kleur gegeven door beckhamposters, hindigoden en Sikhs. Uiteraard worden er oude hindoestaanse dames opgevoerd die tutten over bruiloften en tegelijkertijd hun mobiel pakken om recepten door te geven. Maar ook de blanke Britse moeder is een uitvergroot karikatuur. Maar tussen deze (misschien wat makkelijke) humoristische stereotyperingen blijft Jess geloofwaardig overeind met haar eigen drama.
Schitterend schot in open doel
De film heeft duidelijk keuzes gemaakt. De door Jules’ moeder verdachte lesbische relaties liggen, met kleedhokscènes, op de loer, maar die kast blijft dicht. Waar de kijker een glimp van krijgt, is een interraciale relatie. De familie Bahmra heeft haar handen vol aan een voetballende dochter. Eén drama per feelgoodmovie is meer dan genoeg, moeten de makers gedacht hebben. Toch is dit geen gemiste kans (wel voor open doel, ok). Juist door te focussen op Jess en haar ontworsteling, blijft het een overzichtelijk en helder verhaal. Ook krijgt Parminder K. Nagra zo de kans te schitteren met buiten gewoon goed spel. Het schijnt dat de beide hoofdrolspelers weken hebben getraind voor het voetenwerk, maar aangezien ik daar geen verstand van heb, heb ik meer gelet op acteerwerk. Als Nagra niet snel in Amerika wordt aangetrokken voor het grote werk, eet ik m’n voetbalschoenen op.
Bij een feelgoodfilm komt het meestal, net voor het laatste fluitsignaal, goed. Zo ook hier, ik verklap het maar vast. Zelfs de moeder van Jules krijgt uitgelegd wat buitenspel is. Zij het met behulp van een pot zeezout, mosterd en de ketchup. Ze knikt tegen manlief en zegt dat ze het nu weet. Ik knik ook en denk: ‘maar als de bal van de zeezout naar de mosterpot wordt geschoten terwijl de ketchup voor de zeezout staat, bij welke ploeg hoort de suiker dan?’