Altijd tricky, die sneakpreviews. Al zullen de Pathé-sneakers nooit verrast worden met Dogville en de filmhuisgangers niet met Terminator 3. Ik was dus gewaarschuwd toen ik Pathe 1 instapte en tussen de popcorn en de biertjes een plek zocht. Na een half uur voorfilmpjes, waarvan je zeker weet dat je deze films niet gaat zien (wat jammer is in het geval van Matchstick men, maar gelukkig in het geval van Freddy versus Jason), begon The wedding van de gasten van American pie.
Sinds ik halverwege mijn tienerjaren ineens Porky en Police Academy niet grappig meer vond, is onderbroekenlol een afgesloten fase. Misschien snapte ik te goed waar ik om gelachen had. Onschuldig en ongeremd lachen was er niet meer bij. Ik vond mijn vertier elders, tot ik ineens weer moest lachen om Steve Martin, Naked Gun en Jim Carrey. Maar die ontstijgen toch de onderbroekenlol, was mijn oordeel.
Toen ik in het dagelijkse leven niet meer om foute grappen kon lachen, begon ik aan mezelf te twijfelen. Mistte ik de saamhorigheid van de onderbroekenlach, het gezellige van de makkelijke grap? Was ik te veel vergiftigd door het gortdroge politiek correcte denken? Een avondje American pie kijken en ik zou het weten.
The wedding is deel drie in de American pie serie. Natuurlijk heb ik de eerste delen niet gezien, ondanks dat ik als recensent een goed excuus heb. Maar ik ken die jongens wel. Lekker grof in de bek, vol grappen en grollen over seks, vrouwen, homo’s, poep en pies. Bij The wedding gaan ze ervan uit dat je enige voorkennis hebt, want de personages worden niet geïntroduceerd. Zonder omhaal begint de film op een cruciaal moment: het aanzoek. Hij (Jason Biggs) wil haar wat bijzonders vragen tijdens een chique etentje. ‘Is het kinky?,’ vraagt zij (Alyson Hannigan) en gaat gelijk op zijn verzoek in, in ieder geval in wat zij denkt dat hij wil. Ze duikt onder tafel en begint hem te pijpen als net – hè vervelend – zijn vader binnen komt met de ring die hij vergeten was. Uiteindelijk vraagt hij haar met zijn broek op half zeven. Ik schrik van de herrie om mij heen, het eerste lachsalvo klinkt en vrienden stoten elkaar aan.
Er moeten een heel footballteam, een stel homo’s, een eikel, een sappige oma en een overheerlijke drol aan te pas komen, maar natuurlijk trouwt het stel uiteindelijk. De met kleverige popcorn en m&m’s bezaaide zaal loopt leeg. Mijn achterburen van deze avond beginnen direct met het herhalen van de beste grappen. Alsof ze bang zijn het anders niet te kunnen onthouden. De enige angst die ik heb, is dat ik deze film niet meer uit mijn kop krijg.
Toegegeven, ik heb één maal gelachen om American pie: The wedding en niet onder invloed van 3es cola of onder druk van mijn omgeving (een gierende massa die maar met moeite kon opstaan vanwege de slappe lach). Die ene lach dank ik aan de vader van de hoofdpersoon, gespeeld door Eugene Levy. Als hij zijn aanstaande schoondochter uitlegt hoe dat nu zit met ongesteldheid en maandverband. De man heeft een prachtige komische kop, al eerder dit jaar te zien in de mislukte Steve Martin-film Bringing down the house, maar kan er de film niet mee redden.
Ja, ik mis de saamhorigheid van de onderbroekenlach en ik ben te zeer vergiftigd door het gortdroge politiek correcte denken. Maar vooral ben ik voorgoed verziekt door mijn vreselijke goede smaak. En die goede smaak laat flauwe humor toe, maar geen onderbroekenlol. Is dat erg? In het geval van The American pie wedding, niet. En daar kan een regisseur met zo’n beroemde achternaam niets aan verhelpen.