Uitvoerende(n): Avec Aisance
Titel: Vivre dans l'aisance
Label: Eigen beheer
Datum bespreking: 02-05-2004
 

Op het eigenste moment. Dit moment. Nu. Is het koninginnedag. Hiephiephoezee & oranjeboven, oranjeboven. Idioten met oranje bloesjes en oranje opblaaskronen op hun harses lopen op straat en worden door niemand in elkaar getrapt. En ik ga de straat niet op, ik kijk wel link uit. Ik zit hier achter mijn computer en ik probeer iets te zeggen over de cd die ik nu hoor. Op het eigenste moment. Dit moment. Het is een cd van Avec Aisance en de cd heet Vivre dans l'aisance. En de muziek is nogal lawaaiig en zal dus wel noise zijn. Noise. Of erger nog: noize! Onmiddellijk denk je aan gasten met beatleskapsel en zwarte zonnebrillen. Die kontinu stoned zijn, of in elk geval dolgraag de indruk willen wekken dat ze kontinu stoned zijn. Je denkt aan new york en aan kleine clubjes. Je denkt aan nog meer, aan niet veel goeds, ik niet alleszins. Aan hoe muziek meer looks en lifestyle kan worden dan actually muziek. Terwijl toch, langs de andere kant, noise ook staat voor de oerkreet van de muziek. Meer nog dan garagerock, ook weer ultrahip vandaag de dag en ook alweer meer lifestyle dan muziek langzamerhand, gaat het om de terugkeer naar een oervorm van muziek. Spelen. Rammen. Razen. Wat maakt het uit als de instrumenten niet helemaal goed gestemd zijn, wat maakt het uit als een versterker bijna naar zijn grootje gaat, wat maakt het uit als er feedback is, wat maakt het uit als het ruist, bromt, zoemt. Dat is allemaal bijzaak. We spelen, en je krijgt wat we spelen, en we poetsen niks op, en als je het niet bevalt, dan koop je maar een andere cd. Zoiets. En dat is ook de impressie die Avec Aisance geeft, de band die more noise is than some nee more noise than most nee more noise than all. Hoewel. Schatplichtig is de band natuurlijk wel. Aan Sonic Youth bijvoorbeeld. Zoals iedereen in het zjanrûh. En je hoort ook wel wat Telescopes voorbijkomen. En wat Sweep the leg Johnny. Maar dan zonder de freejazz. Of wat Oneida. Maar dan zonder de herhaling. Of Uzeda. Maar dan zonder de psychotiese zang. Doch wat betekent dat alles nu eigenlijk precies? (want er zijn natuurlijk genoeg gasten out there, out there tout court maar ook out there onder onze lezers, die na de vergelijking met Sonic Youth inmiddels het spoor een beetje bijster geraakt zijn. zij heten tom. of dick. of harry).
Het betekent dat het gaat waar het staat waar het schommelt waar het zit. Loos gaat het. Vanaf nummer 1. In the line of Judy heet dat en God vergeef hun deze flauwe woordspeling. De gitaren razen en knerpen en piepen en gonzen en van een melodie kan nauwelijks nog sprake zijn. De drummer probeert er heftig hakkend nog een soort kadans aan te geven, maar veel baat het niet. De melodie is naar de vaantjes. De melodie is zoek. De melodie is een vogel voor de kat. De zanger weet dat ook en hij praat af en toe meer dan dat hij zingt. Dit is rauw. Compromisloos. In your face. Maar vooral ontzettend goed. Dit zijn Valentijn Holländer en Yuri Landman. Met Holländer op drums, op bas, op gitaar en op hier en daar een (achtergrond)vocaal. En Landman op de BSA nee Landman op vocalen, driesnarige gitaar, bas en een tweetal instrumenten van eigen makelij: de capodasterzither en de overtonezither. Misschien zijn het die twee instrumenten wel, die voor die algeheel naargeestige, koortsige, sinistere sfeer zorgen. Gevoelens van broeierigheid en ongemak overheersen (dan mag de cdtitel honderd keer "zoveel als zorgeloos leven" betekenen), ook wanneer de rust er in komt en er waarachtig zoiets als een melodie lijkt te ontstaan. Zoals in het geweldige You will hate Steve and Brian.

Broeierig is bepaald ook het artwork. Al op de cover wordt de argeloze luisteraar geconfronteerd met een tekening van een knots van een orgie. Men likt, zuigt, neukt, beft, trekt en pijpt elkaar en zichzelf. In het cdboekje blijven pornografies getinte tekeningetjes voorbijkomen, en ook in de teksten is er veel nadruk op seks. Toch wordt de sfeer nergens echt geil. Tekstueel is de band sferisch wel verwant aan bijvoorbeeld Arab Strap: seks is er niet zozeer hitsig of opwindend, maar eerder mistroostig, desolaat, troosteloos. Soms moet ik ook denk aan Eden, Eden, Eden, het meesterwerk van Pierre Guyotat (Uitgeverij IJzer - gaat dat zien, gaat dat kopen, gaat dat lezen). Dat boek is een 248 pagina's lange, ononderbroken en interpunctieloze litanie over een jongensbordeel. Het is een aaneenschakeling van moord, mishandeling, marteling en alle soorten seks denkbaar (en ondenkbaar), maar niemand in het boek lijkt het ook maar een momentlang naar zijn zin te hebben. Iets dergelijks, maar dan anders, proef ik in minder extreme mate ook bij Vivre dans l'aisance en bij Arab Strap al blijft het giswerk en misschien zelfs wel projexie van eigen preoccupaties, tenminste waar het Avec Aisance betreft. Want terwijl de mannen van Arab Strap er altijd nog een narratieve schrijfstijl op nahouden -soms zelfs op het schaamteloze af- gaat Avec Aisance een stuk associatiever te werk. Wat te denken van het navolgende stukje uit Pullover:

come on, suprise me! emotions, illusions, erosion, eruption, explosions, extinction,resistance, deception, defection, decisions, let's make an exclusion for the bodies & beauties,depression, digression, destruction, agression, reflection, rejection, restriction, ejection,dejection, devotion, demotion, reclusive, regression, consumption, fantastic desires,an exposure, seduction, repression of fashion, just fiction, no function, sedation, slow motion,sensation, selection, reactions, frustration, saltation, solution, no sessions, salvation, show me the colors of your inside!!!

Ja wat te denken. Je kunt niet denken. De plaat dendert over je heen en je kunt het alleen maar leuk vinden. Hoe dit verplettert en afmat komt uiteindelijk tot uiting in het laatste nummer: I used to go out with guys older than you (Executio Febrilis). Dit nummer is volgens welingelichte bron opgenomen toen zanger Yuri Landman 38 graden koorts had. En dat is te merken. De woorden verlaten krakend en schurend en valser dan vals zijn mond. Je vraagt je af met wie het eerder gedaan zal zijn: met het nummer of met Yuri. Of met de apparatuur, zoals in het abrupt afgebroken Not like my sister behaves. Maar uiteindelijk is het gewoon de cd die afgelopen is en alle hallucinaties en alle ijlerij is ten einde.

En hier zit ik dan, nog altijd voor de computer, en nog altijd op koninginnedag. Maar muziek is er niet meer. De cd is immers afgelopen, dat zei ik al. En voor mijn raam trekt nog altijd een massa idioten met oranje bloesjes voorbij, en sommige van die idioten hebben zelfs oranje haar. Of een oranje snor. Of een oranje hoofd (waarom moest die godverse Willem zonodig Van Oranje heten? Kon die niet De Vries heten? Zodat we op dagen als deze tenminste verstoken zouden blijven van die spuuglelijke kleur die het straatbeeld nu beheerst?). En ik heb geen oranje bloes. Sterker nog: op het moment heb ik helemaal niks aan mijn lijf. En weet je wat ik nu eens ga doen? Ik ga me voor het raam opstellen. Naakt. Met niets in mijn hand dan een ak47. En daarmee ga ik schieten. Op al die oranje idioten. En lachen ga ik ook, heel hard en waanzinnig lachen. En er zal muziek zijn. Vivre dans l'aisance. In mijn kop. Keer en keer opnieuw.

Tim Donker